Tot de dader veroordeeld achter de tralies zit, zal ik maandelijks de laffe daad publiekelijk herinneren zodat het niet zomaar vergeten wordt. M’n gemoed zal de manier waarop bepalen.

Vandaag kies ik voor oorzaak en gevolg:
Achter het slaapkamerraam, waar de vlammen uitslaan, zijn m’n ouders gevonden door de brandweer, die de zware taak hadden om m’n ouders te bergen en die geblust hebben met de wetenschap dat zij ze niet meer konden redden.
Een ongelooflijk zware taak zelfs.

Stille getuigen

Op 27 mei kwam de politie langs met de sieraden die m’n ouders droegen in die nacht.
Twee potjes met nummers er op. Niet eens hun namen.

Dat heeft de dader op zijn geweten. Het ontmenselijken van mijn ouders; twee lieve, kibbelende mensen die nog volop in het leven stonden.

Maar hij heeft ook op z’n geweten dat er nog dagelijks mensen moeten leven met de gevolgen: de buurvrouw die in 1 klap haar huis en goede buren kwijt is, haar dochter die ineens voor moeder moest zorgen, de vrijwillige brandweer die flinke klappen heeft gekregen, de buurjongen die m’n moeder probeerde te redden.
De samenleving is er door ontwricht – want als het bij oude mensen kan gebeuren, dan kan het ook bij mij. Dit spookt bij heel veel mensen door hun hoofd.

Onbegrijpelijk, laf, om midden in de nacht als iedereen slaapt, brand te stichten, terwijl er mensen binnen zijn die net naar bed zijn gegaan en waarvan je kan inschatten dat ze er nooit meer levend uit kunnen komen.

De liefde die ik na de brand mocht ontvangen van zowel bekenden als onbekenden is gigantisch!

Die liefde sterkt me nog elke dag om het verlies te verwerken en om mee te werken aan het onderzoek naar oorzaak en gevolg.

Vind jij dat liefde alles overwint bij zinloos geweld?
Sterk elkaar dan door te reageren met een <3