Een krantenbericht. Het betreft altijd een ander.
Tot het je eigen ouders zijn.
Dan wil je weten … Wat is er gebeurd die nacht? En … Waarom?
Een krantenbericht. Het betreft altijd een ander.
Tot het je eigen ouders zijn.
Dan wil je weten … Wat is er gebeurd die nacht? En … Waarom?
Tijd heelt alle wonden.
Alles heeft z’n tijd nodig.
Tijd zal het leren.
Op 20-05-2016 stond de tijd voor jullie stil; vandaag alweer 3 maanden geleden.
Misschien had het dit jaar jullie tijd geweest. Ten slotte waren jullie al 84 jaar. Zeker niet bejaard, maar wel op leeftijd.
Het lot heeft voor jullie beslist, het noodlot.
Iemand vond dat het jullie tijd was.
Iemand vond jullie levens niet veel waard.
Iemand vond het nodig om jullie weg te vagen van deze aarde, met alle aardse goederen die jullie vergaard hadden.
Alles wat blijft zijn herinneringen en aangetaste snuisterijen, riekend naar de brand.
Op 2 september hadden we aan tafel aangeschoven, jouw kroonjaar moeders. Dat hadden we gevierd op Surinaamse wijze, de familietraditie die jij in ere hield.
Met z’n allen aan tafel, genietend van jouw kookkunsten, waarvan je zei dat je niet van koken hield.
Was het altijd koek en ei?
Nee, wanneer ik dat zou zeggen zou ik een leugenaar zijn, want elk huisje heeft z’n kruisje.
Maar moeders, wat ben je een bijzondere vrouw!
Niet helemaal begrepen tijdens je leven. Nu dringt het steeds verder tot me door wie je bent; een intelligente donkere vrouw geboren met een blanke huid.
Op en top vrouw, elke dag van je leven. Tot in de puntjes verzorgd. Een bad hair day kon je dag behoorlijk verzieken.
Je had je eigen flamboyante levensstijl; zo maakte je jouw eigen fleurige jurken die je met accessoires nog fleuriger maakte. Aan broeken en truien had je een hekel zoals je tijdens de ‘Man bijt hond’-uitzending uitdrukkelijk vertelde.
Toch stond het je fantastisch, getuige de foto uit vervlogen tijden die alleen nog in onze herinneringen bestaat.
Verdriet maakt je begripvoller, laat je nadenken over het leven. Je eigen leven en dat van een ander. Het maakt dat ik zo graag over m’n moeder, en vader natuurlijk, wil vertellen. Hoe bijzonder ze zijn, hoe ondernemend, al woonden ze al 50 jaar op hetzelfde adres. Hoe graag ik had gewild dat ze een vredig einde hadden gekend in plaats van de alles verterende vlammen.
De dader had echt niet het recht om hun levens te beëindigen voor hun tijd.
Ben jij, net als ik, tegen zinloos geweld? En wil je ook dat de dader van deze zinloze daad voor lange tijd achter de tralies komt te zitten?
Plaats dan een
als reactie.
Gruttostraat 14
20-05-2016 | 20-08-2016
© 2023 Margaret Lampers
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑