Ineens na alle spanningen en tumult van het afgelopen jaar is het stil. Bewust stil om ruimte te maken voor het gat waar iedereen je voor waarschuwt als je een tijd lang (te) veel hooi op je vork neemt.
Just when I think I have learned the way to live, life changes
(Hugh Prather)
Mijn laatste blog heb ik een maand geleden geschreven. Sinds die dag is er veel gebeurd en eigenlijk heel weinig, want er kwam niets meer uit mijn vingers, behalve de dagelijkse inspiratieplaatjes op Facebook. De quote hierboven van Hugh Prather heb ik speciaal voor een lieve vriendin op Facebook geplaatst. Persoonlijk vind ik dat een blog schrijven pas zin heeft als je iets te melden hebt.
Psycholoog
Al weet ik zelf veel over psychologie en gedragstherapie, ik vond het in juni tijd om met een psycholoog te gaan praten. Over alles wat er gebeurd is: de branden, de moord op mijn ouders, de nasleep, mijn gevoelens, mijn angsten en een vraag die me al een tijd bezig houdt: waarom ik niet kwaad ben?
Net als bij elke therapie, kom je eerst in een diep dal terecht. Eindelijk een plek om je emoties ruimte te geven en ervan te leren, want je beleeft dezelfde periode nog een keer. Bekijk jezelf en de keuzes die je gemaakt hebt. In mijn geval ook afscheid nemen van bepaalde mensen die me ontzettend veel energie hebben gekost en aan de slag gaan met een diep ingesleten patroon waar ik last van heb.
Vanaf het moment dat ik in de Gruttostraat stond voor het brandende huis, ben ik in de regelmodus gegaan. Mijn emoties deels aan de kant geschoven om te kunnen handelen. Ik heb alles op alles gezet om de waarheid van die nacht naar boven te halen en ik kan je vertellen, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Terugkijkend op het afgelopen jaar sta ik achter al mijn keuzes. Ook de keuzes om mijn werk en het binnenhalen van opdrachten op een laag pitje te zetten. Dat kon ik er niet bij hebben, want al het regelen leek soms wel op een fulltime baan van meer dan 60 uur per week.
Begin dit jaar ben ik langzaamaan alles weer op gaan pakken. Om mezelf nog ruimte te geven voor zaken die te maken hebben met politie en justitie heb ik werkzaamheden uitbesteed, zoals het redigeren van mijn eerste boek De zolder en het opzetten van een website waar de online trainingen op komen te staan.
Het redigeren en schrijven van de synopsis voor mijn volgende boek gingen als het ware van een leien dakje. Met wat hobbels hier en daar, maar de vaart bleef er aardig in.
De website was vanaf het begin al een crime. Ik kon me niet concentreren op hetgeen ik aan moest leveren. In plaats van het mezelf makkelijk maken, werd het steeds moeilijker. Ik raakte de rode draad kwijt en verloor de grip op alle werkzaamheden die ik moest doen om het goed te laten verlopen.
Stilte
Na 20 mei 2017 heb ik bewust gekozen voor stilte. Dat was de dag dat we de herdenkingstegels in de Gruttostraat hebben gelegd met de vier jongste kinderen samen met een nicht en neef. Door de straat klonk de muziek van Pink Floyd Wish you were here. Mijn broer Rob had dit nummer uitgekozen en het leek of ik teruggeworpen werd in de tijd. De mooie herinneringen, de keiharde muziek in huis van disco tot hard rock, de nachtelijke uurtjes dat we aan tafel hadden zitten bomen tijdens Kerst- en Paasnacht. Naast het droevige aspect van de bijeenkomst ben ik ook blij dat er weer nieuw leven komt op dat stukje grond. Een jong stel met een kindje heeft Gruttostraat 14 en 16 gekocht. Straks staan er weer plantjes in de tuin en misschien schommelen de kinderen wel aan dezelfde haken als waar wij aan geschommeld hebben.
Door de gesprekken bij de psycholoog kwam ik er achter dat ik mezelf mee had laten slepen in een wirwar van keuzes, waarbij ik eigenlijk geen keuzes meer maakte. Ik liet het op zijn beloop, omdat ik blij was met alle afleiding die het me bracht en ik kon gewoon geen keuzes maken. Alles leek belangrijk. Maar boven alles werd het steeds belangrijker om weer inkomsten te genereren.
Het opzetten van de online trainingen werd een blok aan mijn been, terwijl ik de afgelopen jaren al zoveel had verzameld en een paar geweldige online trainingen had ontwikkeld. Het afmaken zou een eitje moeten zijn. Een inkoppertje. Nog even doorzetten, tanden op elkaar, wat extra energie er in. Een cursus video monteren gedaan om de filmpjes bij de trainingen te plakken en allerlei challenges voor online marketing. Ik schoot ontzettend in mijn ‘hoofd’ en luisterde niet meer naar mijn hart. Ik was ontzettend druk om de online trainingen te laten slagen. Mezelf bezig houden met coaching en de trainingen, maakte me onzekerder in plaats van zekerder, omdat mijn eigen rouwverwerkingsproces onder druk kwam te staan.
Mensen om me heen zeiden dat ik anderen kon helpen met mijn ervaringen en er kwamen inderdaad mensen op mijn pad die mijn hulp konden gebruiken. Er werd aan me getrokken. Dat leverde me wel veel stress en geen inkomsten op. Want dat is een oud patroon waar ik aan moet gaan werken … ik geef makkelijk iets weg. Maar het is natuurlijk niet handig om iets waar ik zelf jaren voor gestudeerd heb, veel geld in geïnvesteerd heb, zomaar weg te geven.
Voor schrijven en fotograferen heb ik geen tijd meer, terwijl ik daar juist heel erg blij van word. Maar erger vind ik het dat mijn schrijf- en filmplannen, waar ik al vanaf november 2015 aan werk, in de ijskast zijn beland.
Na bijna twee maanden van stilte pak ik die plannen weer op
Mijn moeder is de enige die het manuscript gelezen heeft en ze was zo blij dat ik ons familieverhaal ging vertellen. Alles wat zij in haar leven heeft gemaakt – de poppen, verhalen die nooit uitgegeven zijn, schilderijen en geheimen die zij niet met ons gedeeld heeft – zijn verloren gegaan in de brand. Maar de pareltjes in mijn boekenkast die zij mij gegeven heeft in februari/maart 2016 hebben de brand overleefd, alsof het zo moest zijn. Boeken over Suriname en de slavernij. Haar boeken!
Na haar dood heb ik veel uitgezocht, verder onderzoek gedaan naar de slavernij en de gevolgen daarvan, en dat wil ik met jullie gaan delen in mijn blogberichten en filmpjes die ik komende tijd ga maken. Maar daar blijft het niet bij.
Ik heb bewust gekozen om mijn creatieve kant, mijn hart en gevoelens, de ruimte te geven. Verhalen vertellen in woord en beeld. Door te schrijven en …
Ik neem foto-opdrachten aan :)
Wat heerlijk!

Vanaf het moment dat ik bewust keuzes ben gaan maken voor mijn DreamLifeArt – de kunst van het creëren van een droomleven – komen de foto-opdrachten binnen.
Yvette heb ik mogen fotograferen voor haar portfolio en natuurlijk hoop ik dat ze binnenkort schittert in een figurantenrol … haar droom :)
De foto’s die ik ga maken voor een sportschool laat ik je binnenkort zien.
De fotoshoots in de buitenlucht plan ik op vrijdag en zaterdag. Dus wil je een fotoshoot boeken, bel me op 06 – 147 00 170 of stuur me een PB via het contactformulier.
Wat voelt dat geweldig … keuzes maken!!
Warme groeten van mij en tot gauw,
Margaret
PS: ik vind het leuk als je een reactie achterlaat onder dit bericht :)