Afgelopen week zijn we, mijn zus Rianne en ik, bij SBS6 geweest voor een kijkje achter de schermen van Hart van Nederland, waar we heel warm werden ontvangen door zowel de redactieleden als de presentatoren van die dag.

Hart van Nederland: Ilse, Evelien en Selma

Ilse van Wingerden heeft ons een rondleiding gegeven en later schoof Irene Jansen aan. We hebben het over de documentaire gehad, de reis naar Suriname waar we de as uit gaan strooien van mijn ouders en een stuk gekeken van de beelden die zijn opgenomen. De warmte die we van hen ontvangen is overweldigend en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Gek dat je naar jezelf zit te kijken. Naar wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen 4 maanden sinds onze saaie werkelijkheid een bizarre thriller werd.

Delen van onze eigen interviews bij Hart van Nederland, de puinhopen van de Gruttostraat (waar nu niets meer van te zien is sinds de afgebrande resten zijn opgeruimd), de leegte en de tranen.

Eén van de redenen waarom we meewerken aan een documentaire over deze periode is omdat mijn ouders dit niet verdiend hebben, maar ook de mensen om hen heen niet. De buurvrouw die voorgoed uit haar huis moest en de praatjes mist die ze dagelijks had met mijn ouders; een groot deel van de aangetaste spullen konden niet mee naar haar nieuwe huis. De buurvrouw van 2 huizen verderop die nog dagelijks geconfronteerd wordt met de nasleep. Mijn moeders vriendinnen, die haar brieven en telefoontjes moeten missen. Dit gaat zoveel verder dan het verdriet dat we allemaal hebben om mijn ouders.

De andere reden is om mensen deelgenoot te maken. Mijn ouders een gezicht te geven. Te laten zien dat ze nog volop in het leven stonden, ook al waren ze op leeftijd. Dat het niet alleen maar een berichtje in de krant is of de verwoestende beelden van de brand. Ze hebben niet alleen het leven gelaten, maar hun hele levenswerk is verwoest. Er blijven slechts herinneringen over en die proberen we met deze documentaire levend te maken.

Daarnaast ben ik een idealist.

Omdat ik hoop dat mensen in gaan zien dat we elkaar nodig hebben in een samenleving als deze. Dat we samen problemen moeten oplossen die ontstaan. Dat we elkaar in de ogen kunnen kijken en zeggen: ik heb je nodig!

Want wij hebben mensen nodig die ons kunnen helpen om de waarheid te achterhalen wat er die nacht gebeurd is. Dat we er een stempel op kunnen drukken:

… Brand … Dood … Dood door schuld … Vermoord …

Tot nu is het … zij zijn er niet meer!

Voel je vrij om een reactie te plaatsen <3.